Είδα να φεύγει απ’ την ζωή η πιο γλυκιά μου αγάπη
ταράχτηκα, μούδιασα, πάγωσε η καρδιά μου
ξάφνου σκοτείνιασε ο ουρανός, χάθηκε στον Άδη
ο χρόνος δεν υπήρχε, μόνο ένα χάος πια μπροστά μου
Κι εγώ ουρλιάζω να με ακούσει καθώς φεύγει
πες μου που πάνε οι ψυχές που ξεψυχάνε
είναι ένας άγγελος που θα με συντροφεύει
ή στα ουράνια μονάχες τους πετάνε
Είδα το βλέμμα της κοιτούσε πια στο άπειρο
η δύναμη της πλέον χάθηκε απ’ τα χέρια
Θεέ μου ας είναι ένα απαίσιο παλιόνειρο
που μου το στείλανε τα πιο ύπουλα αστέρια
Φαρμακωμένος απ’ την μοίρα που με χτύπησε
παραδομένος σε μια απαίσια παραζάλη
βουλιάζω σαν σχεδία που ναυάγησε
τα δάκρυα μου πέφτουν κάτω σαν χαλάζι.